تغذیه درختان میوه پس از برداشت محصول (تغذیه پاییزه) از ابعاد گوناگونی دارای اهمیت است. در طول فصل رشد و تا زمان به ثمر رسیدن محصول، حجم بالایی از فعل و انفعالات بیوشیمیایی در گیاه رخ می‌دهد و در نتیجه سطح بالایی از انرژی و ذخایر کربوهیدراتی توسط درختان مصرف می‌گردد. در نتیجه هنگاهی که میوه برداشت می‌شود درصد بالایی از عناصر و کربوهیدرات‌ها از درخت خارج می‌شوند که تمام این برداشت‌ها باید برای درخت جبران شوند. در طول فصل زمستان ریشه‌ها غیر فعال هستند بنابراین درختان به ذخایر کربوهیدراتی وابسته هستند.
بهترین زمان برای بالا بردن ذخیره غذایی درختان، مرحله بعد از برداشت محصول است. در این مقطع زمانی بخش عمده‌ای از عناصر غذایی جذب شده توسط ریشه و نیز عناصر جذب شده توسط برگ‌ها، طی محلول‌پاشی، در سرشاخه ها و جوانه‌های گل ذخیره می‌شوند تا در اوایل فصل (بهار سال بعد) مورد استفاده جوانه‌های گل و برگ قرار گیرند. همچنین افزایش غلظت عناصر در سرشاخه‌ها و جوانه‌های گل موجب افزایش مقاومت آن‌ها نسبت به سرمای زمستانه و بهاره می‌گردد. به طور کلی هدف از تغذیه درختان میوه پس از برداشت، حفظ بنیه درخت برای عملکرد سال آینده است.
چهار دلیل عمده برای تغذیه پس از برداشت به قرار زیر است:
- فیزیولوژی درخت
- اختلاف زمانی رشد ریشه و بخش هوایی در بهار
- بازگرداندن قدرت درخت (ریکاوری)
- افزایش مقاومت جوانه‌ها به سرمای زمستانه
