کربن یکی از عناصر ضروری برای گیاه است که بدون وجود آن چرخه زیستی گیاه تکمیل نمی‌شود. این عنصر از طریق روزنه‌های باز برگ از هوا جذب شده سپس در فرآیند فتوسنتز تثبیت گشته و مورد استفاده قرار می‌گیرد.
نزدیک به 40 درصد از وزن خشک گیاه از این عنصر تشکیل شده به همین دلیل چنان چه جذب و تثبیت کربن با اخلال مواجه شود کل فرایندهای بیوشیمیایی گیاه مختل شده و در موارد شدید خسارات جبران ناپذیر و نهایتا و مرگ گیاه را به همراه دارد.
به طور متوسط در گیاهان C3 برای جذب 1میلی مول دیاکسید کربن از طریق هوا لازم است تا 700 الی 1300 میلی مول آب برای برقراری شار ورودی دیاکسید کربن از طریق تبخیر و تعرق از برگ خارج شود. هرچقدر میزان دیاکسید کربن کمتر شود گیاه باید میزان آب بیشتری برای ثابت نگه داشتن شار ورودی دیاکسید کربن از دست بدهد؛ به همین دلیل با کاهش دیاکسید کربن نیاز آبی گیاه بیشتر می‌گردد. گیاه در شرایط تنش کم آبی نیز همزمان با مشکل جذب دیاکسید کربن مواجه می‌شود، به همین دلیل در باغات و زمین‌های زراعی مجموعه اقداماتی انجام می‌پذیرد که از این مشکلات جلوگیری به عمل آید.
انجام هرس در درختان میوه با هدف باز نمودن تاج گیاه به تابش بهتر نور، تهویه مناسب‌تر(عبور هوا از شاخ و برگ گیاه)، تبخیر و تعریق مطلوبتر، جذب دی‌اکسیدکربن و بالا رفتن راندمان فتوسنتز کمک می‌کند.
در گیاهان زراعی حفظ تراکم کشت بهینه سبب تهویه مناسب، تبخیر و تعریق کامل، بهبود تابش نور و افزایش جذب دیاکسید کربن می‌شود؛ به عبارتی دیگر اگر تراکم افزایش یابد منجر به اختلال در مکانیزم جذب دی اکسید کربن شده و عملکرد نهایی در هکتار را کاهش می‌دهد.
در گلخانه‌ها مشکل جدی‌تر است، چرا که ورودیهای هوا را در زمستان به علت نیاز به ذخیره انرژی و جلوگیری از ورود سرما و خروج گرما بسته نگه می‌دارند؛ به همین دلیل بعد از چند ساعت افت شدید دیاکسید کربن در فضای گلخانه رخ می‌دهد و عملا کارایی فتوسنتز کاهش میابد. اما از آنجایی که فضای گلخانه بسته و تحت کنترل است به راحتی می‌توان دیاکسید کربن را غنی‌سازی نمود وسطح آن را به بهینه‌ترین حالت رساند.
روش‌های غنی‌سازی دیاکسید کربن در گلخانه‌ها بسیار اقتصادی و مرغون به صرفه است. بخاری‌های ویژهای وجود دارد که با استفاده از پروپان، گاز طبیعی(گاز شهری) و نفت سفید می‌تواند Co2 مورد نیاز را تامین کند. سنسورهای سنجش دیاکسید کربن نیز می‌توانند میزان آن را اندازه‌گیری و در سطح بهینه نگه دارند.
به طور کلی میزان دیاکسید کربن هوا در حالت عادی نزدیک به 300ppm می‌باشد اما گیاهان امکان و قابلیت جذب و تثبیت 700 تا 1500ppm دیاکسید کربن را نیز دارند. جدول زیر میزان سطح بهینه جذب دی اکسید کربن را در کشت‌های مختلف گلخانه‌ای نمایش می‌دهد.
| کشت | سطح بهینه |
| گوجه | 1000-1200ppm |
| خیار | 800-1000ppm |
| فلفل دلمهای | 800-1200ppm |
| کاهو | 700-1000ppm |
افزایش غلظت دیاکسید کربن سبب افزایش نیاز کودی گیاه و به دنبال آن رشد سریع‌تر گیاه، رشد اندام‌های هوایی، افزایش چشمگیر محصول و تسریع در دوره گلدهی و باردهی گیاه می‌شود. همچنین منجر به بالا رفتن راندمان فتوسنتر و افزایش ساخت کربوهیدرات گشته که این موضوع سیستم ریشهای را بیشتر کرده و کارایی جذب ریشهای را بالاتر می‌برد.
