عمده‌ترین عامل محدود‌کننده تولید غذا در آینده قابلیت دسترسی به آب آبیاری مناسب خواهد بود. تنها سه درصد از منابع آبی کره زمین را آب‌های شیرین تشکیل می‌دهند. در بخش کشاورزی وجود منابع آبی کافی و با کیفیت از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. آب کافی و با کیفیت موجب رشد بهتر محصولات و در نتیجه افزایش سطح تولید و بهبود کیفیت و در نهایت افزایش امنیت غذایی می‌گردد. ولی متاسفانه به دلیل کمبود منابع آبی، دسترسی به آب با کیفیت و استاندارد کیفی آب کشاورزی هر روز در حال کاهش است.
در بسیاری از نقاط جهان، مقدار رطوبت طبیعی خاک که از باران یا آب‌های زیر زمینی تأمین می‌گردد، جوابگوی نیاز آبی گیاهان در طول دوره رشد نیست. بنابراین این کمبود باید از طریق آبیاری جبران گردد.
آب در طبیعت هیچ گاه به صورت خالص وجود ندارد و همواره حاوی مقداری مواد حل شده یا معلق است. ولی ناخالصی‌های آب تا جایی‌که از حد معینی تجاوز نکند مانع از مصرف آن نمی‌شود.
به طور کلی کیفیت آب آبیاری را می‌توان به وسیله خصوصیات شیمیایی زیر مورد بررسی و ارزیابی قرار داد:
شوری یا غلظت کل نمک‌های حل شده در آب (با افزایش سطح شوری آب، جذب آب برای سلول‌های گیاهان و جانوران به طور فزاینده‌ای دشوار می‌شود و می‌تواند منجر به کم آبی و در برخی موارد مرگ گیاه شود).
- سدیمی بودن یا غلظت سدیم موجود در آب نسبت به سایر کاتیون‌ها
- ترکیبات آنیونی آب به ویژه غلظت کربنات‌ها و بی کربنات‌ها
- غلظت بور یا دیگر عناصری که ممکن است برای رشد گیاه سمی باشند.
همچنین رابطه بین غلظت نمک آب آبیاری و رشد گیاه بسیار پیچیده است و بسته به موارد زیر متفاوت است:
- گونه های گیاهی
- مرحله رشد گیاه
- ویژگی‌های زهکشی خاک
- غلظت بالای نمک‌هایی مانند کلر، سدیم و بور
